چرا تشخیص زودهنگام اوتیسم مهم است؟
چرا تشخیص زودهنگام اوتیسم مهم است؟
ایسنا/گیلان یک روانشناس، دوران نوزادی را دوران مهمی برای شناسایی کودکان مبتلا به اوتیسم دانست و خاطرنشان کرد: در اختلال اوتیسم تشخیص زودهنگام بسیار است و والدین باید به محض مشاهده علائم غیر طبیعی به درمانگر مراجعه کنند.
بیگی در گفت وگو با ایسنا، اوتیسم را بیماری در خودمانده دانست و اظهار کرد: کودکی که دارای اختلال اوتیسم است، گوشه گیر بوده و میل به برقراری ارتباط با اطرافیان را ندارد.
وی با بیان اینکه کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم دارای نقص در ارتباط اجتماعی هستند، افزود: ریشه اوتیسم در سیستم اعصاب بوده و می تواند از لحظه لقاح تا چند سال اول زندگی در فرد به وجود آید.
این روانشناس، با اشاره به شروع اوتیسم از دوران شیرخوارگی، تصریح کرد: از ۱۸ تا ۲۴ ماهگی می توانیم علائم ابتلا به اوتیسم را شناسایی کنیم و لذا مادران و مراقبین کودکان باید به رفتارهای کودک توجه کنند و به بررسی تفاوت های رفتاری او با کودکان عادی بپردازند؛ در برخی از موارد امکان شناسایی علائم اوتیسم زیر یک سالگی وجود دارد؛ البته تشخیص اوتیسم زیر دو تا سه سال دشوار است و میزان بروز علائم بستگی به شدت این اختلال دارد، یعنی هرچه شدیدتر باشد، تشخیص زودتر ممکن می شود.
وی گفت، دوران نوزادی را دوران مهمی برای شناسایی کودکان مبتلا به اوتیسم دانست و خاطرنشان کرد: در اختلال اوتیسم تشخیص زودهنگام بسیار است و والدین باید به محض مشاهده علائم غیر طبیعی به درمانگر مراجعه کنند.
وی با بیان اینکه تشخیص به هنگام اوتیسم مداخله زودهنگام را به دنبال دارد، عنوان کرد: مداخله زودهنگام بین دو تا پنج سالگی موجب جلوگیری از پیچیده تر شدن علائم این اختلال می شود.
این روانشناس، در پاسخ به این سوال که «چگونه در دوره نوزادی اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم؟»، اضافه کرد: کودکان عادی به صداها توجه می کنند و زمانی که آنان را صدا می زنیم، به ما توجه می کنند، اما کودک مبتلا به اختلال اوتیسم ارتباط چشمی با دیگران ندارد و به حضور افراد توجه نمی کند.
وی با بیان اینکه کودکان عادی از چهار ماهگی از خودشان صدا در می آورند و تا یک سالگی تک کلمه می گویند، یادآور شد: دو سالگی زمان گفتار تلگرافی کودکان است و می توانند با چند کلمه مفهوم یک جمله را برسانند، اما کودکان مبتلا به اوتیسم در کلام تاخیر دارند؛ البته تشخیص اوتیسم فقط در گفتار نیست و باید مجموعه علائم وجود داشته باشد.
دبیری، آواهای تولید شده توسط کودکان مبتلا به اوتیسم را نامفهوم دانست و بیان کرد: معمولا این کودکان در گفتار مشکل دارند و یک صدا را تولید می کنند لذا والدین به تاخیر در کلام و اولید آوا در کودکان دقت کنند.
این روانشناس، با بیان اینکه کودکان عادی با نگاه خود افراد در تیررس را دنبال می کنند، گفت: کودکان دارای اختلال اوتیسم به اشیا خیره می شوند و به دیگران نگاه نمی کنند و از تنها بودن رنج نمی برند؛ این در حالی است که کودکان عادی تنها بودن را دوست ندارند و گریه می کنند.
وی دوران نوزادی را دوران مهمی برای تشخیص اوتیسم دانست و از والدین خواست فقط منتظر تاخیر در کلام کودکان نباشند و خاطرنشان کرد: متاسفانه در ایران بیشتر والدین فقط بر گفتار کودکان تاکید دارد، اما گفتار الزاما مشخصه اوتیسم نیست.
دبیری، علائم بارز کودک مبتلا به اوتیسم را رفتارهای تکراری و کلیشه ای مانند حرکت دادن انگشتان دست جلوی چشم و کنار بدن دانست و عنوان کرد: والدین به حرکات تکراری و غیر عادی کودک خود حساس باشند.
وی با بیان اینکه کودکان مبتلا به اوتبسم به اسم خودشان واکنش نشان نمی دهد، اضافه کرد: معمولا والدین احساس می کنند که کودک ناشنواست، اما همین کودک نسبت به صدای جاروبرقی یا هود آشپزخانه واکنش شدید نشان می دهد.
این روانشناس، تشخیص اوتیسم را دارای سه سطح دانست و یادآور شد: این باور اشتباه است که همه کودکان اوتیسم تیزهوش هستند، بلکه درصد اندکی از آنان از بهره هوشی بالا برخوردارند؛ همانگونه که در جامعه تعداد افراد تیزهوش اندک هستند. این در حالی است که براساس تحقیقات، ۵۰ درصد کودکان مبتلا به اوتیسم کم توان ذهنی بوده و برخی از آنان بهره هوشی مرزی دارند.
دبیری، با بیان اینکه کودک مبتلا به اوتیسم در سطح یک گفتار دارد و لذا نباید فقط به تاخیر در کلام اکتفا کنیم، گفت: برخی از این کودکان حتی میل به برقراری ارتباط با دیگران دارند، اما نقص در ارتباط اجتماعی دارند، یعنی شروع کننده رابطه نیستند و نمی توانند ادای بازی کردن را درآورند، در حالی که کودکان عادی از ۱۲ تا ۱۸ ماهگی به تنهایی بازی می کنند و ادای غذا خوردن و حرف زدن و… را در می آورند لذا توجه کامل به رفتار و آواهای کودکان در دوره نوزادی باید صورت بگیرد.
