استروبوسکوپی چیست؟

استروبوسکوپی یکی از روشهای نوین برای مشاهده ( عکس برداری و فیلم برداری ) حرکت تارهای صوتی است.
سرعت بالای حرکت تارهای صوتی در هنگام آواسازی ( حرف زدن ) ، اجازه مشاهده جزئیات رفتارهای حرکتی را با چشمان غیر مسلح به ما نمی دهد. استروبوسکوپی با تصویربرداری هوشمند خود این اجازه ( مشاهده رفتار تارهای صوتی در هنگام آواسازی ) را به متخصصان مربوطه میدهد. علاوه بر مشاهده رفتار تارهای صوتی در هنگام آواسازی، فیلم و عکس رنگی از حنجره نیز خروجی استروب است . این مدارک  به متخصصان گوش حلق و بینی و آسیب شناسان گفتار و زبان کمک می کند به درک بهتری از بیمارهای حنجره و اختلالات صدا دست پیدا کنند.

آناتومی حنجره

چین های صوتی، که تارهای صوتی نیز نامیده می شوند، در داخل حنجره در بالای نای قرار گرفته اند.
این ها در طول تنفس باز هستند و هنگام بلع و ایجاد صدا به یکدیگر نزدیک می شوند تا بسته شوند.
هنگام بسته بودن، ممکن است چین های صوتی ارتعاش کنند و از جریان هوای خروجی از ریه ها برای تولید کلام و آواز خواندن استفاده کنند.

استروبوسکوپی حنجره چگونه انجام میشود؟

استروبوسکپی با نشستن بیمار بر روی  صندلی و در ارتفاع دلخواه آزمونگر ( متخصصی که می خواهد استروبوسکوپی را اجرا کند ) آغاز می شود. استروبوسکپی بدون درد و در حالت هوشیاری فرد انجام می شود. بیمار گردنش را به جلو خم می کند و دهانش را باز می کند. با باز کردن دهان  و بیرون آوردن زبان بیمار ، آزمونگر اندسکوپ را در جایی که بتواند تصویر واضحی از حنجره داشته باشد قرار می دهد. همانطور که گفتیم استروبوسکوپی کاملا بدون درد و براحتی انجام میشود.

استروبوسکوپی توسط چه کسی انجام می‌شود؟

در این روش از یک لنز مجهز به منبع نور استفاده می شود. حرکت تارهای صوتی بسیار سریع است اما تکنولوژی به کار رفته در این روش این امکان را ایجاد می کند که مراحل مختلف چرخه ارتعاش را بصورت زنده و نیز در حرکت آهسته ارزیابی و اندازه گیری کرد. در این روش، نور ساطع شده از استروبوسکوپ با فرکانس صدا زمانبندی شده است. به طور معمول، یک میکروفون فرکانس لرزش تارهای صوتی را تشخیص می دهد که منبع نور را تحریک می کند و فلش های نور متناوبی را ایجاد می کند. هنگامی که نور با فرکانس مشابه با لرزش تار های صوتی چشمک می زند، تصاویری بسیار دقیق و واضح تولید می شوند، اما هنگامی که نور با فرکانس کمتر از لرزش تار های صوتی چشمک می زند، حرکت آهسته ایجاد می شود.
استروبوسکوپی را می توان به استفاده از یک لارنگوسکوپ انعطاف پذیر یا سفت و سخت انجام داد. مزیت استفاده از دومی این است که تصاویر بهتری ایجاد می کند که روشن تر و بزرگ تر هستند. اگرچه لارنگوسکوپ سفت به طور معمول برای بیمار ناخوشایند تر است که نیازمند صبر و تحمل و همکاری بیشتر از طرف بیمار است. از طرف دیگر لارنگوسکوپ انعطاف پذیر برای بیمار قابل تحمل تر است و می توان با آن حنجره را از زوایای مختلفی مشاهده کرد.
بعد از اینکه از تارهای صوتی بوضوح تصویربرداری شد از بیمار درخواست میشود تا صداهای خاصی که معمولا تلفظ حروف صدا دار است را در گام و حجمهای مختلف ایجاد کنند. تصویر ایجاد شده به شکل یک ویدئو منتقل میشوند که میتوان آن را ضبط کرد و مکررا مشاهده کرد. جزئیات خاصی، مانند موج مخاطی و تغییرات ظاهر تارهای صوتی، میتواند با استروبوسکوپی دقیقتر مورد بررسی قرار گیرد.

چه کسانی نیاز به استروبوسکوپی دارند؟

استروبوسکوپی برای  افراد مبتلا به مشکلات حنجره که معمولا تغییر صدا را به همراه دارند، توصیه می‌شود.
خشونت صدا یا گرفتگی از علائم شایع هستند. علائم دیگر شامل سختی در تنفس می‌شوند.
استروبوسکوپی برای این بیماران تجویز می‌شود تا بتوان علت این علائم را شناسایی کرد.
این روش برای تشخیص عوارض خوش خیم تارهای صوتی مثل ندول، کیست و پولیپ نیز به کار گرفته می‌شود
و همچنین به منظور معاینه بیماران مبتلا به فلجی تارهای صوتی از این روش استفاده می‌شود.
استروبوسکوپی همچنین می‌تواند برای تشخیص بیماری های بدخیم مانند سرطان حنجره انجام شود
و به اثربخشی درمان آسیب‌های حنجره‌ای مختلف کمک کند.

 خطرات و عوارض احتمالی استروبوسکوپی

عوارض این روش بسیار نادر هستند و بیشتر مشکلات مربوط به ناراحتی و سختی بیمار در حین انجام آن است. در صورت احساس درد میزان آن بسیار کم است و خود به خود رفع میشود. مشکلاتی مربوط به جریان هوا مثل سختی در تنفس کشیدن ممکن است رخ دهد اما بسیار نادر است. همچنین گزارشهایی مبنی بر مشکلات مربوط به استفاده از داروی بیحسی و لنز وجود دارد که آنها نیز خیلی رایج نیستند. برخی دیگر از مشکلات نیز ممکن است مربوط به دیگر روشهایی باشد که همزمان با استروبوسکوپی انجام میشود. به صورت کلی، استروبوسکوپی روشی ایمن است و به خوبی توسط بیمار تحمل میشود.

مزایای استروسکوپی حنجره چیست ؟

این روش ارزیابی اطلاعات بسیار مفیدی را در اختیار بیمار و متخصص گوش و حلق و بینی و حنجره قرار می دهد.
این روش به پزشک اجازه می دهد تا تصاویر به دست آمده را به صورت فیلم یا سایر فرمت های رسانه ای ذخیره کند، به این ترتیب پزشک می تواند فریم به فریم تصاویر را بررسی کرده و بخش های مورد نظر را بزرگ کرده و آنالیز کند.
تصاویر به دست آمده قابلیت بازبینی مجدد توسط تیم درمانی را دارد.

فرق لارنگوسکوپی و استروبوسکوپی

لارنگوسکوپی آناتومی تارهای صوتی را بررسی می کند در حالی که استروبوسکوپی مربوط به بررسی عملکرد و بیومکانیک است.
این دو روش در کنار هم می تواند در تشخیص تعداد زیادی از آسیب‌های مربوط به تارهای صوتی به کار گرفته شود.
به طور مشخص، استروبسکوپی چندین پارامتر چرخه ارتعاش تارهای صوتی را ارزیابی می‌کند
که شامل فرکانس اصلی، تناوب، بسته شدن دهانه حنجره و تناسب تارهای صوتی می شود.
نتایج پژوهش ها نشان می‌دهد که استروبسکوپی عامل تشخیص نزدیک به ۳۰ درصد بیماری‌های مربوط به حنجره است.

حنجره‌بینی لارنگوسکوپی (Laryngoscopy)

حنجره‌بینی یا لارنگوسکوپی (Laryngoscopy) یک مداخله درمانی است که طی آن چین‌های مربوط به تارهای صوتی و چاکنای مشاهده می‌شود.وسیله‌ای که برای مشاهده حنجره و چاکنای به کار می‌رود لارنگوسکوپ (Laryngoscope) یا حنجره‌بین نامیده می‌شود. کلمه لارنگوسکوپ از دو جزء Larynx + Scope تشکیل شده‌است. این وسیله برای مشاهده حنجره، تارهای صوتی و مجرای بین آن‌ها استفاده می‌شود. دو نوع لارنگوسکوپ وجود دارد؛ نوع سخت و نوع قابل انعطاف.

حنجره‌بین سخت :

این نوع لارنگوسکوپ برای مشاهده مستقیم مجرای صوتی استفاده می‌شود. دستگاه متشکل است از یک دسته بلند (که چند باتری در آن قرار می‌گیرد) و یک تیغه که در نوک آن منبع نوری کوچکی تعبیه شده‌است. از لارنگوسکوپ سخت معمولاً در هنگام لوله‌گذاری تراشه استفاده می‌شود. این فرایند غالباً بسیار دردناک و ناراحت‌‌کننده است و به همین دلیل در بیماری که به هوش باشد انجام نمی‌شود.حنجره‌بین در هنگام لوله گذاری، مرحله‌ای از بیهوشی عمومی محسوب می‌شود.

حنجره‌بین قابل انعطاف :

این نوع از لارنگوسکوپ برای معاینه‌های داخل مطب استفاده می‌شود. در طی معاینه بیمار کاملاً به هوش است بنابراین می‌توان تارهای صوتی را حین صحبت کردن مشاهده کرد

لارنگوسکوپی چیست ؟ انواع لارنگوسکوپ ها و کاربرد آنها

لارنگوسکوپ وسیله ای است که جهت لوله گذاری داخل تراشه در بیماران نیازمند بیهوشی و یا نارسایی تنفسی به کار برده می شود. در عملیات احیای قلبی و تنفسی پیشرفته و نیز در اتاق های عمل و هنگام بیهوشی استفاده از این وسیله پزشکی اجتناب ناپذیر است. تمام بخش های بیمارستانی و تیم های امداد و نجات و فوریت پزشکی ملزم به همراه داشتن این وسیله و آشنایی با روش بکارگیری آن می باشند.
پزشکان بیهوشی، تکنسین های هوشبری و فوریت های پزشکی و پرستاران بخش های اورژانس و ویژه اغلب در روند احیای قلبی ریوی و درمان بیمار به لارنگوسکوپ و لوله گذاری داخل تراشه اقدام می نمایند.

لارنگوسکوپ چیست ؟

لارنگوسکوپ شامل دسته حاوی باطری است که تیغه های با منبع نور (لامپ یا فیبر نوری) ممکن است به آن متصل شده یا برداشته شود. هنگام استفاده از آن، لارنگوسکوپ در دست چپ متخصص بیهوشی و نزدیک به محل اتصال بین دسته و تیغه لارنگوسکوپ نگه داشته می شود.
تیغه از سمت راست دهان بیمار وارد می شود به طوری که از دندانهای پیشین به دور بوده و زبان بیمار به سمت چپ منحرف گردد و به شکلی از مجرای تیغه به دور باشد. همچنان که تیغه به جلو و مرکز به سمت اپی گلوت به پیش می رود، از فشار بر دندانها و یا لثه ها باید پرهیز گردد.
مچ دست متخصص بیهوشی سفت نگه داشته شده تا لارنگوسکوپ در امتداد محور دسته بالا برده شود و باعث جابجایی بافت نرم به قدام گشته و ساختمان حنجره در معرض دید قرار گیرد. در هنگام بالا بردن، دسته نباید بچرخد تا از دندان های بالایی یا لثه ها به عنوان تکیه گاه تیغه لارنگوسکوپ (به عنوان اهرم) استفاده نشود.

انواع تیغه لارنگوسکوپ:

تیغه خمیده (مک اینتاش):

نوک آن به داخل فضای بین قاعده زبان و سطح خلفی اپی گلوت پیش برده می شود. حرکت به جلو و بالای تیغه که در امتداد محور دسته لارنگوسکوپ اعمال می شود لیگامانهای هیپو اپی گلوتیک را کشیده و اپی گلوت را بالا می آورد و دهانه گلوت را در معرض دید قرار می دهد.

تیغه مستقیم (میلر):

نوک تیغه مستقیم از زیر سطح حنجره ای اپی گلوت عبور می کند. حرکت رو به جلو و بالای تیغه که در امتداد محور دسته اعمال می شود اپی گلوت را به طور مستقیم بالا کشیده تا دهانه گلوت در معرض دید قرار گیرد. پایین بردن یا حرکت غضروف تیروئید بیمار به اطراف توسط دست راست متخصص بیهوشی و از خارج گردن ممکن است ظاهر شدن دهانه گلوت را تسهیل نماید.

تیغه نوک خمیده (Heaine ):

این تیغه شبیه به تیغه مک اینتاش است اما یک نوک مفصلی دارد و از طریق یک اهرم که توسط شست دست چپ متخصص بیهوشی کشیده می شود در حین لارنگوسکوپی مستقیم کنترل می شود. لارنگوسکوپ به داخل والکولا وارد میگردد. سپس اهرم به کار میرود تا بالا رفتن لیگامان هیپو اپی گلوتیک افزایش یابد.

انتخاب تیغه لارنگوسکوپ:

اغلب براساس ترجیح شخصی متخصص بیهوشی است. مزایای تیغه خمیده شامل ترومای کمتر به دندانها با فضای ببیشتر برای عبور لوله تراشه و آسیب کمتر اپی گلوت است زیرا نوک تیغه نباید با این ساختار تماس پیدا کند. مزایای تیغه مستقیم دید بهتر دهانه گلوتیک است. تیغه های لارنگوسکوپ بر اساس طولشان شماره گذاری می شود. تیغه مک اینتاش ۳ یا ۴ و یا تیغه میلر ۲ یا ۳ تیغه های استاندارد اینتوباسیون برای بیماران بزرگسال است. لارنگوسکوپی مستقیم و موفقیت آمیز برای باز کردن مدخل گلوت احتیاج به در یک امتداد قرار گرفتن محورهای دهانی-حلقی و حنجره دارد.
بالا بردن سر حدود ۱۰سانتی متر با استفاده از بالشتک در زیر اکسی پیتال در حالیکه شانه ها روی تخت عمل قرار گرفته و محورهای حلق و حنجره ای در یک امتداد قرار می دهد. اکستنسیون بعدی در مفصل اتلانتو اکسی پیتال کوتاه ترین فاصله را ایجاد کرده و تقریبا یک خط مستقیم از دندانهای ثنایا به مدخل گلوت نشان می دهد.

لارنگوسکوپی فیبر نوری:

این روش توانایی متخصص بیهوشی را در مراقبت بدون خطر بیمارانی که در معرض اداره دشوار راه هوایی  هستند و اثرات سوء ناشی از آن (هیپوکسی شریانی، هیپوونتیلاسیون، آسپیراسیون محتویات معده) را متحمل نموده است. لوله های داخل تراشه ممکن است با کمک لارنگوسکوپی فیبر نوری هنگامی که بیمار بیدار بوده و یا آرام بخش گرفته از راه بینی یا دهان در تراشه جای داده شوند. انتوباسیون تراشه با فیبر نوری برای بیمارانی که مهره های گردنی ناپایدار دارند توصیه می شود.

لارنگوسکوپی فیبر نوری غیر قابل انعطاف:

شامل لارنگوسکوپ بولارد وواسکوپ گلایداسکوپ و آپشراسکوپ است. این وسایل همه به شکل آناتومیک در آمده اند. این لارنگوسکوپ با یک منبع نوری برای استفاده در بیمارانی که شرایط خاصی دارند و محدودیت در باز نمودن دهان یا ناتوانایی در فلکسیون گردن (که لارنگوسکوپی سنتی و انتوباسیون تراشه را دشوار یا غیر ممکن می سازد) به کار می رود. در صورتی که ترشحات راه هوایی فوقانی دید را مبهم سازد، از همه روش های فیبر نوری جلوگیری می نماید از این رو اهمیت تجویز قبلی یک ضد بزاق تاکید می شود.

لارنگوسکوپ بولارد:

در یک اندازه ی بزرگسالان و کودکان موجود است. دسته فیبر نوری بر روی نمای خلفی تیغه در ۲۶ میلی متری از نوک انتهایی بوده و در یک میدان دید حدود ۵۵ درجه ایجاد می کند. این لارنگوسکوپ روی عدسی چشمی یک فاصله کانونی قابل تنظیم دارد. تیغه آن حاوی کانالی ۷/۳ میلی متری برای تزریق یا دادن اکسیژن  است. دسته آن حاوی باتری یا سیم نور فیبر نوری است و همچنین استیلت های متعدد و قابل تعویض برای لارنگوسکوپ وجود دارد. در صورت قرار دادن استیلت در سمت راست وسیله تا غضروف آری تنوئید مانع عبور لوله می شود. لذا در این صورت استیلت باید طوری تنظیم شود که لوله تراشه هم راستای راه هوایی بیمار باشد .

آپشراسکوپ:

تیغه آن طرح نیم دایره ای دارد که به هدایت لوله تراشه کمک کرده و اجازه برداشتن آسان لارنگوسکوپ را پس از انتوبه می دهد. می توان آن را با نیروی باطری موجود در دسته یا کابل فیبر نوری استفاده قرار داد. همچنین یک عدسی چشمی با دید قابل تنظیم وجود دارد. روش استفاده از آپشراسکوپ شبیه بولارد می باشد.

گلایداسکوپ:

یک لارنگوسکوپ با تیغه ثابت و طراحی آناتومیک است که از پلاستیک با پایه طبی ساخته شده است. این وسیله یک دوربین ویدئویی مقاوم به بخار بسیار کوچک دارد که در سطح زیرین تیغه جاسازی گردیده و تصویر را به یک صفحه ونیتور۵/۱۷ سانتی متری که می تواند روی یک پایه نصب شود منتقل نماید تیغه آن که دیودهای قرمز و آبی دارد روشن شده و تصاویر سیاه و سفید تولید شده ایجاد می کند. نوک تیغه ممکن است در والکولا گذاشته شود یا جهت بالا بردن مستقیم اپی گلوت مورد استفاده قرار گیرد.

مک گراتوسکوپ:

لارنکوسکوپ حاوی تیغه های قابل تعویض مکینتاش است و دسته آن حاوی یک باتری که به مانیتور رنگی متصل بوده و قابلیت چرخش و ایجاد یک تصویر با زاویه دید عالی را دارد. این وسیله با تیغه های یک بار مصرف و به روشی مشابه آنچه برای گلایدوسکوپ گفته شد به کار می رود.

ایرتراکت:

یک لارنگوسکوپ چشمی است که مشابه با ویدئولارنگوسکوپ کار می کند.

دوربین راه هوایی پنتاکس:

ویدئو لارنگوسکوپ پنتاکس ورقه های محافظ یک بار مصرف دارد که به عنوان راهنمایی برای لوله گذاری تراشه در مراکز صفحه هدف قرار گرفته اند. در یک مطالعه میزان موفقیت با این وسیله ۹۹-۹۵ درصدگزارش شده است.
ایرتراگ:
این یک لارنگوسکوپ چشمی یکبارمصرف است که به بازشدن دهان (۲سانتی متر) نیاز دارد. در ۸۰ درصد بیماران که لوله گذاری آنها با لارنگوسکوپ مکینتاش با شکست مواجه شده اند،این وسیله موفقیت آمیز بوده است

•    چرا این تست انجام میشود؟

این تست به پزشک کمک میکند تا عارضه های زیادی را که شامل عارضه های حلقی و وویس باکس است تشخیص دهد.
در مراکز مراقبت های بهداشتی اگر دارای علایم ذیل باشید، این تست به شما پیشنهاد داده میشود.
تنفس نامنظم به طور مداوم
مشکلات تنفسی، شامل نفس های صدادار
سرفه های مزمن
سرفه های خونی
مشکلات در بلعیدن
دردهای گوشی به طو مداوم
احساس چسبیدن در گلو
مشکلات طولانی مدت تنفسی برای افراد سیگاری
احساس سنگینی در سر و گردن با نشانه های سرطان
گلو درد مداوم
مشکلات حنجره که بیشتر از سه هفته ادامه پیدا کرده اند که شامل گرفتگی و ضعف صدا، ناهنجاری صدا و یا عدم وجود صدا

لارنگوسکوپ مستقیم برای این موارد هم استفاده میشود:

بافت برداری از گلو برای آزمایشات دقیق تر زیر میکروسکوپ.
خارج کردن جسمی که راه تنفس را مسدود کرده است.(برای مثال یک سکه ی قورت داده شده)
•    نتایج عادی:
یک نتیجه ی نرمال یعنی که گلو، وویس باکس و تارهای صوتی نرمال به نظر برسند.
•    نتایج غیرعادی به چه معناست؟
رفلکس اسیدی، که موجب قرمزی و تورم تارهای صوتی میشود.
سرطان گلو یا وویس باکس
وجود غدد در تارهای صوتی
وجود پولیپ در وویس باکس
عفونت گلو
نازک شدن ماهیچه یا بافت در وویس باکس

 آندوسکوپی(تصویربرداری از حنجره):

تکنیک اولیه مورد استفاده برای مشاهده تارهای صوتی است که بوسیله یک منبع نور ویک لنز آندوسکوپ ۷۰یا۹۰درجه صورت می گیرد واین لنز حدود۳۰سانتی متر طول دارد که بسته به کاربردش در دونوعFlexibleوRigidمی باشد و واضح ترین تصاویر ازطریق آندوسکوپRigidبدست می آید،ارزیابی حنجره و حلق بخش مهمی از یک معاینه فیزیکی کامل است. آندوسکوپی حنجره را می توان به صورت بی خطر در بزرگسالان و کودکان برای وضعیت های خوش خیم یا بدخیم انجام داد. با ابداع مراقبت چندتخصصی برای اختلالات صدا،سرطان های سر و گردن و…آشنایی با آندوسکوپی حنجره(لارینگوسکوپی)و آناتومی حنجره(لارنگوفارنکس) در تعداد فزاینده ای از تخصص های پزشکی حایز اهمیت شده است.

. این روش بدون بستری وبدون درد وناراحتی انجام می شود،نیاز به ناشتا بودن بیمار ندارد ،از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است ، بدون بیهوشی انجام می گیرد ولی گاهی اوقات یکسری افراد رفلکس گگ(حالت تهوع) آنها زود تحریک می شود و در اینصورت ازلیدوکایین یا بنزوکایین استفاده می کنیم واین کار نتایج معاینه راتحت تاثیر قرار نمی دهد.

علائم سرطان حنجره و راه های درمان آن

حنجره جعبه‌ی تولید صداست که در بالای نای قرار گرفته است و با استفاده از لوله‌ای مخصوص به‌نام لارینگوسکوپ (laryngoscope) معاینه می‌شود. سرطان حنجره معمولا در افراد بالای ۵۰ سال اتفاق می‌افتد. خطر ابتلا به این نوع سرطان در افراد سیگاری بیشتر است، اما با ترک سیگار، به‌میزان زیادی احتمال ابتلا به سرطان حنجره در این افراد کاهش می‌یابد. ایجاد خشونت صدا یکی از علائم مهم سرطان حنجره محسوب می‌شود. سرطان حنجره معمولا با روش‌هایی مثل پرتودرمانی و جراحی قابل‌درمان است و درصورت پیشرفت بیماری می‌توان از شیمی‌درمانی استفاده کرد. اما میزان موفقیت این روش‌های درمانی علاوه‌بر اندازه و محل قرارگیری تومور، به سن و میزان سلامت بیمار بستگی دارد.

سرطان حنجره چیست؟

سرطان حنجره (که به آن سرطان گلو هم می‌گویند) اصطلاحی عمومی است که به ایجاد سرطان در ناحیه‌ی حلق یا حنجره اشاره دارد. مانند سایر انواع سرطان‌، سلول‌های سرطانی به‌سرعت رشد می‌کنند و بعد از ایجاد تومور، می‌توانند به بافت‌های دیگر گلو مهاجرت (متاستاز) کنند.

بعضی از محققان سرطان حنجره را زیرمجموعه‌ای از سرطان مری می‌دانند. سرطان مری می‌تواند علائمی مثل سوزش و درد (فشار) در ناحیه‌ی گلو را ایجاد کند که این درد می‌تواند تا مری و معده گسترش پیدا کند. سرطان مری هم می‌تواند علائم، نشانه‌ها و روش‌های درمانی مشابه با سرطان حنجره داشته باشد.
براساس تحقیقی که در مرکز سرطان‌شناسی آمریکا در سال ۲۰۱۷ انجام شد، حدود ۱۳۳۶۰ مورد جدید از افراد مبتلا به سرطان حنجره و ۳۶۶۰ مورد مرگ گزارش شده است. براساس محل قرارگیری و مرحله‌ی سرطان، تا پنج سال شانس زنده‌ماندن وجود دارد. هرقدر سرطان در مراحل ابتدایی‌تر باشد شانس زنده‌ماندن بیشتر خواهد بود.

علائم و نشانه‌های سرطان حنجره

علائم و نشانه‌های سرطان حنجره در افراد مختلف متفاوت است و معمولا نشانه‌ی ویژه‌ای برای آن وجود ندارد. درصورتی‌که تومور سرطانی بسیار کوچک باشد و به‌سرعت پیشرفت نکند، احتمالا علائمی نخواهد داشت. بعضی‌ اوقات کمی التهاب یا تغییر رنگ مختصری در ناحیه‌ی گلو تنها نشانه‌ی غیرمعمول وجود سرطان است. درصورتی‌که سرطان به‌سرعت گسترش پیدا کند علائمی ایجاد می‌شود که هر فرد مبتلا، حداقل یک یا دو مورد از آن‌ها را خواهد داشت:
•    تغییر یا خشونت در صدا؛
•    سرفه (معمولا شدید است)؛
•    گلودرد (معمولا شدید است)؛
•    ناراحتی در ناحیه‌ی گلو (فرد احساس می‌کند که چیزی در گلویش گیر کرده است)؛
•    تورم در ناحیه‌ی گلو؛
•    بلع دردناک یا مشکل در بلع؛
•    احساس وجود توده در گردن؛
•    کاهش وزن بدون دلیل؛
•    بزرگ‌شدن غدد لنفاوی؛
•    تولید دائمی خلط؛
•    مشکل تنفسی؛
•    سختی در تکلم؛
•    گوش درد؛
•    سردرد.

سه روش انجام آندوسکوپی حنجره

آینه لارنگوسکوپی

مزایا
اولین و بهترین روش معاینه حنجره در زمان خود (بیش از یک قرن توسط پزشکان مورداستفاده قرار می‌گرفت) استفاده از یک آینه کوچک زاویه‌دار مخصوص بود که وارد انتهای دهان می‌گردید، شبیه آینه‌ای که توسط دندان‌پزشکان مورداستفاده قرار می‌گیرد. این آینه پرتوهای نوری را بر روی تارهای صوتی می‌تاباند و سپس تصویری از تارهای صوتی برای پزشک منعکس می‌نمود. این روش تصویر خوبی از تارهای صوتی برای ما فراهم می‌کند، با توجه به انعکاس طبیعی رنگ‌ها شاید بتوان گفت دقیق‌ترین تصویر را برای پزشک فراهم می‌نماید.
معایب
در این روش قادر به دیدن ارتعاش تارهای صوتی با آینه نیستیم. همچنین بزرگ‌نمایی تصویر و ثبت تصویر ایجاد شده برای پزشک نیز ممکن نمی‌باشد. به این دلایل و به دلیل نیاز به مهارت خاص و نورپردازی، امروزه دیگر زیاد از این روش استفاده نمی‌شود.

آندوسکوپی حنجره  با کمک فیبر نوری انعطاف‌پذیر

این روش به‌طور گسترده‌ای برای معاینه تارهای صوتی در دسترس می‌باشد. یک لوله آندوسکوپی که قطر آن کمتر از ۴ میلی‌متر است، از طریق یکی از سوراخ‌های بینی وارد آن شده و تا پشت گلو هدایت می‌شود. تا زمانی که درست بالای حنجره مستقر شود. دستگاه فیبر نوری آندوسکوپی وسیله‌ای قابل‌انعطاف است که امروزه در معاینات گوش، حلق و بینی بسیار استفاده می‌شود، امروزه در تمامی مراکز پزشکی گوش، حلق و بینی، نمونه‌ای از این دستگاه یافت می‌شود.

مزایا
به‌طورکلی از مزیت‌های این دستگاه، می‌توان به در دسترس بودن و سهولت استفاده آن اشاره کرد، همچنین به کمک این دستگاه می‌توان تارهای صوتی را در فعالیت‌های مختلف مانند: ‌بلع، سخن گفتن ممتد و یا آواز خواندن، ارزیابی نمود. این موضوع در بررسی بسیاری از اختلالات عصبی مانند “دیسفونی اسپاسمودیک” و “فلج تارهای صوتی” بسیار مهم است.
معایب
کیفیت نوری که توسط یک آندوسکوپی انعطاف‌پذیر ارائه می‌شود به‌طورکلی پایین‌تر از یک آندوسکوپی غیر قابل‌انعطاف است، زیرا که تصویر به جای انتقال از طریق میله‌های شیشه‌ای غیر منعطف از طریق فیبرهای نوری انتقال می‌یابد. بنابراین تصویر به‌دست‌آمده ممکن است غیر شفاف و نامتعادل باشد. این موضوع می‌تواند تشخیص اختلالات ظریف را در میان انبوهی از تارهای صوتی با مشکل مواجه کند. به‌طورکلی استروبوسکوپی انجام‌شده توسط یک آندوسکوپی قابل‌انعطاف، نسبت به آندوسکوپی غیر منعطف، از قابلیت اتکای کمتری برخوردار است. لارنگوسکوپی با فیبر نوری انعطاف‌پذیر، به‌تدریج جای خود را به “آندوسکوپی‌های منعطف دیستال چیپ” داده است.

آندوسکوپی غیر منعطف حنجره از طریق دهان

این روش در امتداد اصول استفاده از آینه لارنگوسکوپی کار می‌کند. تفاوت در این است که به جای یک آینه، یک آندوسکوپی غیر منعطف از طریق دهان وارد موقعیت حنجره می‌شود. این آندوسکوپی با خود یک منبع نوری حمل می‌کند که به کمک آن پزشک می‌تواند به نحو مؤثرتری به معاینه حنجره بپردازد. همچنین به‌واسطه کیفیت نور مناسب و امکان ضبط تصاویر و امکان انجام عمل استروبوسکوپی، این روش از جایگاه خاصی برخوردار گشته است.
مزایا
آندوسکوپی غیر منعطف شرایط اپتیکی و نوری بهتری را برای ما فراهم می‌کند که اغلب با توانایی بزرگ‌نمایی حنجره، شرایط بهتری را برای معاینه حنجره ایجاد می‌کند. این مزایا باعث می‌شود این وسیله بهترین ابزار استروبوسکوپی و تشخیص ضایعات جزئی حنجره محسوب گردد.
معایب
ورود آندوسکوپی غیر منعطف از طریق دهان، مستلزم ثابت نگه‌داشتن زبان می‌باشد. این وضعیت تا حدودی باعث می‌شود حنجره در یک موقعیت غیرطبیعی قرار بگیرد، بنابراین ارزیابی در هنگام صحبت کردن ممتد، آواز خواندن و برخی دیگر از تست‌ها غیرممکن می‌شود.
در این روش تخصصی، ارتعاش تارهای صوتی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. در استروبوسکوپی حنجره، از فلاش‌های نوری با سرعت‌بالا و کنترل‌شده استفاده می‌شود تا فرکانس صدای بیمار مورد ارزیابی قرار گیرد. تصاویر به‌دست‌آمده از طریق این فلاش‌های نوری، حرکت آهسته‌ (اسلوموشن) ارتعاشات تارهای صوتی، هنگام تولید اصوات را برای ما فراهم می‌کند. در استروبوسکوپی معمولاً یک میکروفون به پوست گردن بالای حنجره متصل می‌شود تا فرکانس اصوات ثبت گردد.
فرکانس صدا به چراغ فلاش زن دستگاه استروبوسکوپ متصل است، بنابراین همگام با فرکانس تولیدشده، چراغ دستگاه قادر به فلاش زدن می‌باشد. این امر باعث می‌شود یک تصویر ویدئویی از لرزش تارهای صوتی برای ما فراهم شود که به آن “امواج مخاطی” نیز می‌گویند.
ازآنجاکه این ارتعاشات، منبع اصلی تولید صدای ما محسوب می‌شوند، استروبوسکوپ بهترین ابزار برای ارزیابی وجود توده یا بی‌نظمی‌های موجود در تارهای صوتی (به‌عنوان وجود اختلالات عصبی متقابل) می‌باشد. تا حد زیادی استروبوسکوپی بهترین وسیله به‌منظور بررسی اختلالاتی مانند پولیپ، ندول، کیست، اسکار و سایر ضایعاتی می‌باشد که ارتعاشات تارهای صوتی را تحت تأثیر قرار می‌دهند. بااین‌حال، استروبوسکوپ ازلحاظ فنی پیچیده‌تر از آندوسکوپی ساده است و تفسیر تصاویر به‌دست‌آمده همیشه کار ساده‌ای نخواهد بود. برای تشخیص ضایعات کوچک و یا اختلالت ظریف به تجربه بصری پزشک نیاز می‌باشد. صرف‌نظر از مفهوم ارزیابی حنجره، استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی یکسان نمی‌باشند. بدون میکروفون و هماهنگی آن با منبع نوری، ارزیابی ارتعاشات تارهای صوتی به‌صورت دقیق میسر نخواهد بود.
در این در روش، چراغ استروب با لارنگوسکوپی غیر منعطف یا انعطاف‌پذیر، ترکیب می‌شوند تا ارتعاشات تارهای صوتی و بسته شدن حنجره مورد ارزیابی دقیق قرار بگیرد.
مزایا
این فن‌آوری برای پزشک و بیمار اطلاعات ارزشمندی فراهم می‌نماید. به پزشک اجازه می‌دهد تصاویر به‌دست‌آمده به‌صورت فیلم یا دیگر فرمت‌های رسانه‌ای ضبط و ذخیره گردد. بنابراین پزشک می‌تواند فریم به فریم تصاویر را بررسی کرده، تصویر موردنظر خود را انتخاب کرده و به بزرگ‌نمایی آن بپردازد. همچنین تصاویر ضبط‌شده قابلیت بازبینی مجدد توسط تیم درمانی را خواهد داشت. بیمار نیز می‌تواند تصاویر ضبط ‌شده را مشاهده کرده و به علت زمینه‌ای مشکلات صدای خود پی ببرد.
تجهیزات
یک دستگاه “ویدیواستروبوسکوپ” از یک منبع نوری استروبوسکوپ، میکروفون، دوربین فیلم‌برداری، یک آندوسکوپی و یک دستگاه ضبط ویدئویی تشکیل شده است. در استروبوسکوپی می‌توان هم از آندوسکوپی منعطف و هم از آندوسکوپی غیر منعطف استفاده نمود، هرکدام از آن‌ها معایب و مزایای خود را دارد.

موارد تجویز و استفاده از آندوسکوپی حنجره

•    سرفه مزمن
•    گلودرد مزمن
•    گوش‌درد پایدار و کاهش شنوایی
•    تنگی نفس لارنگوتراکئال
•    دیسفونی
•    تغییرات و اختلالات صدا
•    مشکلات بلع و دیسفاژی
•    سندرم اسپریشن
•    ریفلاکس معده به مری
•    سل
•    سارکوییدوز
•    آلرژی
•    بیماری‌های نورولوژیک
•    ارزیابی تکلم (با ویدیواستروبوسکوپی)
•    ارزیابی بیماران دچار مشکلات راه هوایی
•    در معاینات غربالگری بیمارانی که در معرض خطر بالای سرطان‌های سر و گردن هستند (مثل بیمار بزرگسال با گوش‌درد، خشونت صدا یا گلودردی که بیش از دو هفته طول کشیده باشد و بیماران دارای سابقه مصرف درازمدت دخانیات و الکل)

هزینه استروبوسکوپی، لارنگوسکوپی و آندوسکوپی حنجره